Teatr Opowiadacza, cz. 2

Najlepszym kontekstem do takich warsztatów byłoby zaproszenie opowiadacza lub udział w Festiwalu Opowiadaczy, np. organizowanym przez Stowarzyszenie Studnia O.

www.studnia.org

Kontynuacją najbardziej pożądaną i dającą radość byłoby przygotowanie przez dzieci realizacji baśni, opartej na sztuce opowiadania, ubogaconej przez dźwięki i sceny stworzone podczas warsztatów.

1. Rozgrzewka [Cz. 1] 5 min.

Zaczynamy od aranżacji przestrzeni i krótkiej rozgrzewki. Można zacząć od poznanej wcześniej gry w liczenie do siedmiu.

2. Runda z tworzeniem gestów [Cz. 1] 10 min.

Stoimy w kole. Każdy po kolei pokazuje grupie jakiś gest, ruch – niezbyt trudny, aby cała grupa była w stanie go powtórzyć. W kolejnej rundzie wyolbrzymiamy dany gest lub też go pomniejszamy.

 

3. Przypomnienie baśni – wspólna opowieść [Cz. 1] 10 min.

W zależności od tego, jak dużo czasu upłynęło od przeprowadzenia pierwszej części lekcji Teatru Opowiadacza, albo wracamy do rysunków, aby łatwiej przypomnieć sobie baśń, albo wieszamy rysunki gdzieś w tle. Grupa opowiada całą baśń możliwie jak najdokładniej, każdy po kolei musi powiedzieć jedno zdanie.

Ustalamy zarazem zasady:

1. każdy musi powiedzieć jedno zdanie, nie może powiedzieć, że nic mu do głowy nie przychodzi albo że nie pamięta;
2. każdy mówi tylko jedno zdanie, ewentualnie podzielone przecinkami, jeśli ma dużo do powiedzenia;
3. nie przerywamy temu, kto mówi, nawet jeśli zapomniał o czymś ważnym lub powiedział coś zupełnie innego niż to, co zdarzyło się w baśni. Przyjmujemy do opowieści to, co zostało wypowiedziane;
4. staramy się trzymać opowieści, jeśli wiemy, że coś ważnego z baśni zostało pominięte, mówimy o tym, dodając np.: „ale wcześniej…” itp.
5. jeśli przyjdzie kolej osoby, której nie było na poprzedniej lekcji Teatru Opowiadacza i nie zna opowiadanej wtedy baśni, może dodać od siebie coś, co mu pasuje, lub dodać zdanie opisowe, np.: „A pogoda była piękna”…  

W ten sposób opowiadamy baśń aż do finału – trwa to zatem dłużej lub krócej – zależnie od klasy, z którą pracujemy.

4. Nieme kino/pantomima – rozmowa [Cz. 1] 5 min.

Rozmowa z dziećmi na temat tego, czy wiedzą, co to jest nieme kino. Jak funkcjonowało? Jakie konsekwencje przynosi pozbawienie sceny głosu? Czym zastępuje się dialog? itp.

 

5. Tworzenie scenek niemych [Cz. 1] 20 min.

Dzielimy klasę na mniejsze grupki 3–4-osobowe. Każda grupa dostaje przydzielony fragment baśni. Przy dzieleniu baśni na fragmenty należy pamiętać, aby każda z tych części miała miej więcej podobną liczbę wydarzeń. Ustalamy dowolność w wyborze konwencji – zasadą naczelną jest opowiedzenie swojego fragmentu bez udziału słów.

Można dzieciom podpowiedzieć różne możliwe sposoby: nieme kino z lekko przerysowaną gestykulacją, teatr tańca, pantomima, teatr lalkowy.

Można im pomóc, dając do ręki papier pakowy, nożyczki, kredki, ale także zwracając uwagę na możliwość wykorzystania tego, co jest pod ręką, a więc ławek szkolnych, krzeseł, drzwi wyjściowych itp.

PRZERWA (prawdopodobnie dzwonek na przerwę zaskoczy klasę w ferworze przygotowań)

6. Prezentacja przygotowanych scen [Cz. 2] 25 min.

Ważne jest, aby zanim rozpoczną się prezentacje przygotowanych scen, każda z grup określiła miejsce, w którym będzie przedstawiać swoją scenę – tak jak dzieje się często we współczesnym teatrze, kiedy spektakle grane są w innych przestrzeniach niż tradycyjna scena pudełkowa.

Ustalamy zasady prezentacji:

➀ przestawianie widowni dla każdej z grup;
➁ zasada trzech dzwonków (dzwonkiem może być klaśnięcie, dzwoneczek albo cokolwiek innego) – przy pierwszym dzwonku widownia zajmuje miejsca, przy drugim dzwonku widownia ucisza się, przy trzecim dzwonku akcja się rozpoczyna;
➂ występ oglądamy w ciszy;
➃ po każdej prezentacji oklaskujemy występujących.

7. Omówienie [Cz. 2] 10 min.

Po prezentacji scen jest moment i okazja ku temu, aby powiedzieć, co się spodobało. Generalnie prosimy uczniów, aby mówili o swoich koleżankach i kolegach – co się podobało, co zadziałało.