Podczas lekcji uczniowe przyglądają się, jak wyobraźnia może posłużyć do przemieniania rzeczywistych zdarzeń w literaturę. Punktem wyjścia jest tu autobiografia Gabriela Garcíi Márqueza, zestawiona powieścią „Sto lat samotności”. Zajęcia wykorzystują ćwiczenia improwizacyjne, pobudzające wyobraźnię, które sprzyjają refleksji i formułowaniu własnych opinii na temat przeczytanej lektury.
Zmiana układu sali lekcyjnej nie jest konieczna.
Podziel klasę na czteroosobowe zespoły. Wyjaśnij, że w tym ćwiczeniu każda grupa pracuje w następujący sposób: dwie osoby mówią równocześnie szeptem do uszu trzeciej osoby o swoich wrażeniach dotyczących przeczytanej lektury. Osoba słuchająca głośno opowiada historię złożoną ze zdań z dwóch jednocześnie słyszanych wypowiedzi. Czwarta osoba jest widzem i słuchaczem tej sceny. Zapowiedz, że każdy będzie miał okazję spróbować wszystkich ról. Zanim uczniowie przystąpią do działania zaznacz, że w zadaniu nie jest najważniejsza logika wypowiedzi, a rozluźnienie, otwarcie umysłu, swobodny przepływ myśli i słów.
Daj sygnał do pracy zespołu w pierwszej konfiguracji. Po chwili poproś o zmianę ról w grupie. Ważne, aby nastąpiły one tyle razy, by każdy przez moment mógł spróbować wszystkich perspektyw.
Zaproś uczniów do poszukiwania magii w zwykłej, bliskiej codzienności. Rozdaj gazety, poproś, by każda grupa wybrała jedną dowolną informację prasową, przerobiła na tekst z elementami realizmu magicznego i zapisała ją na kartkach. Przypomnij, że inspiracji mogą poszukiwać w zanotowanych wcześniej na tablicy hasłach. Odczytajcie nowe teksty.
Poproś uczniów o podzielenie się swoimi spostrzeżeniami, o tym jakich zmian dokonywali w tekstach – czy na poziomie języka, sposobu opisywania świata, symboli, postaci, zdarzeń? Rozpocznij krótką dyskusję o realizmie, surrealizmie, realizmie magicznym. Poszukajcie różnic i podobieństw. Zbierając wszystkie doświadczenia z lekcji, stwórzcie definicję „realizmu magicznego”.