- Konspekty
- Video
- Dzieje się
-
Partnerzy
-
O nas
Zajęcia polegają na stworzeniu prostej choreografii, prezentacji ruchowej, której punktem wyjścia jest drzewo ‒ jego dynamika i struktura. Mogą stanowić punkt wyjścia do stworzenia spektaklu teatralnego albo tanecznego, fragmentu lub sceny przedstawienia.
Otwarta wolna przestrzeń do zajęć ruchowych (korytarz, mała sala gimnastyczna, klasa bez ławek i krzeseł na środku).
Kilka wybranych utworów muzyki klasycznej (np. Bach, Chopin, Grieg) lub nowoczesnej o lirycznym charakterze i wolnym tempie (np. Vangelis) oraz ewentualnie nagrania dźwięków i odgłosów śpiewu ptaków, natury: szumu wiatru, burzy, deszczu itp.
Krótka rozgrzewka ruchowa (z akcentem na ręce, nogi i biodra).
Zajmujemy miejsce w przestrzeni, starając się ją dokładnie i równomiernie wypełnić, nie dotykając innych.
Każde dziecko porusza się powoli w taki sposób, aby zachowywać odległości od innych, nie stykać się z innymi, jednocześnie starając się równomiernie wypełniać całą przestrzeń. Dla ułatwienia porównaj ten ruch do powolnego ruchu bańki mydlanej lub balona.
Każde dziecko staje się drzewem, gra drzewo. W dowolny sposób pokazujemy drzewo swoim ciałem, starając się jak najdokładniej odwzorować jego kształt, strukturę i dynamikę.
Zwróć uwagę na to, aby dzieci były świadome swoich ruchów i postawy ciała. Przypomnij im strukturę drzewa lub zasugeruj: nieruchomy, zakorzeniony pień (nogi), gałęzie (ręce), liście (palce), co się w drzewie rusza, a co nie, jak poruszają się gałęzie i liście. Niech zachowają trójwymiarowość rzeźby, unikając tworzenia płaskich obrazów.
Pomocniczo można wykonać następujące ćwiczenie (najlepiej z zamkniętymi oczami): stajemy i zakorzeniamy stopy w ziemi/podłodze w taki sposób, aby nie można nas było ruszyć z miejsca. Z rąk tworzymy konary, gałęzie. Z palców liście lub pączki kwiatów. Powtórzcie to ćwiczenie kilka razy z muzyką w wolnym rytmie.
Wypełniamy przestrzeń swoimi drzewami. Drzewa reagują na słońce, lekkie podmuchy wiatru, silny wiatr i wichurę. Można chodzić wśród uczestników, grając wiatr lub słońce, szumieć, syczeć, machać rękami, mówić itp. To samo ćwiczenie powtarzamy w parach. Jedna osoba gra drzewo, druga słońce i wiatr. Następnie zmiana.
Dobieramy się w pary, trójki lub małe grupki i razem tworzymy jedno drzewo: jeden pień, liczne gałęzie i jeszcze liczniejsze liście. Robimy zdjęcia „drzewom”.
Przy muzyce lub dźwiękach przyrody wszyscy tworzymy jeden las. Każdy zajmuje miejsce w przestrzeni i robi z siebie najmniejsze ziarenko świata. Ziarenko rośnie, zamienia się w drzewko, a potem coraz większe drzewo. Drzewo rozkwita, rozwija się przy promieniach słońca, wypuszcza liście, pąki, kwiaty. Przychodzi wiatr, burza, deszcz. Drzewo broni się przed żywiołami. Potem wraca spokój.
Należy obserwować grupę ‒ opowiadać i zmieniać polecenia w odpowiednim dla wszystkich rytmie. Ćwiczenie warto powtórzyć kilka razy, aby poprawić rytm całości, jakość ruchu i całego obrazu. Zabawa w drzewa jest trudna ze względu na szybkie zmęczenie rąk i ramion, trzeba robić przerwy, nie prowadzić ćwiczenia zbyt długo i stosunkowo często zmieniać role.
Podziel klasę na grupy tak, aby każdy mógł zagrać drzewo, a potem zobaczyć, jak robią to pozostali. Jeśli klasa jest zbyt liczna, podziel uczniów na dwa‒trzy zespoły, które się nawzajem oglądają. Zapytaj o komentarze i wrażenia. Czy trudno jest być/zagrać drzewo? Dlaczego? Co wam się najbardziej podobało?
